Na 4 avonden stilstaan bij, meer dan gemiddeld, “gevoelig” zijn:

Hoe om te gaan met nare opmerkingen van klasgenoten, pestgedrag, verdriet om de dood van konijn, opa missen, drukte in de klas, telefoongebruik. 

En… hoe om te gaan met je ouders😳🤣?

Allemaal thema’s waar nogal veel over te voelen is. 

Karaktereigenschappen die helpend zijn of juist niet. 

En hoe ontspan of ontlaad je eigenlijk?

Gisteren , de laatste keer, keken we ook even naar de sterren… die we niet konden zien; en waarbij  jullie allemaal een speciaal iemand in gedachten hadden🙏

En bij een laatste keer hoorde snoep, vonden jullie.. zelf meegebracht..en niet zo’n beetje 🤣

Telefoonnummers werden uitgewisseld en al zwaaiend namen we afscheid 👏  

Spiegeltjes van je ziel

Ze vertellen veel

Maar verklappen niets

Ze vegen schoon, van binnen

Wat te groot geworden is

Hun grootste angst is

Weggedrukt te worden

Met zo'n jasje schaamte of taboe

Gewoon even laten stromen

Durven voelen

Zo klaren ze de lucht

En een oplossing

Nee, daar zijn ze niet zo van

Een arm, een kruikje

Een kaarsje of gebed

Daarin schuilt op dat moment 

Het wonder van de troost

"Sinds ik meer huil, gaat het veel beter met me"

Diana, 11-2-2023

Lees mijn bijdrage in het artikel op nu.nl

 Kun je te vaak 'nee' zeggen tegen je kind? zaterdag 26 maart om 21:33

Lees mijn bijdrage in het artikel op nu.nl

 Ben jij een curlingouder? 'Goed bedoeld, maar het helpt niemand' zaterdag 8 januari om 21:38

Gisteren weer een prachtig voorbeeld. 

Een meisje dat totaal vastgelopen was, niet kon slapen, niet meer naar school durfde, totaal gebrek aan energie.

Een cirkel die zichzelf in stand hield. 

Door vragen te stellen, werd voor haar duidelijk waardoor haar accu zo "leegliep" en dat onzekerheid daardoor op alle fronten terrein won. 

Zo fijn om te zien hoe ze er zelf achter kwam waar het mis ging en hoe het anders kan. 

Ik zag haar schouders werkelijk zakken.

"Zo gek... dat ik hier niet eerder opkwam.... ik was dit stuk van mezelf helemaal kwijt.... in de auto zei ik nog tegen mama, ik weet echt niet wat ik moet gaan zeggen". 

De antwoorden zitten gewoon in onszelf, soms is het sleuteltje even zoek. 

"Ik weet dat jij dit ook niet kunt oplossen.. zelfs de psychiater weet niet precies wat er aan de hand is. Maar ik vind het gewoon fijn om met jou te praten. Ik word zo moe van al die stemmen, al die dwanggedachten in mijn hoofd, steeds alles moeten tellen". 

We wandelen naar het bos en ik luister naar jouw verhaal. Soms stel ik een vraag ter verduidelijking en geef hier en daar een tip of suggestie. Er ontstaan nieuwe ideeën bij jou, je kijkt opgelucht.

De natuur helpt mee, het lopen en rondkijken verstilt. En dat geeft ruimte en rust om net een laagje dieper na te denken en te voelen. Voor ons allebei.

En intussen bedenk je (met een lach) een naam voor die stem in je hoofd. Sheldon van de Big Bang Theory.

Dat helpt namelijk om op een afstandje te kijken naar "die stem" (" hee Sheldon bemoeit zich weer met me") en te beseffen dat jij veel meer bent dan alleen maar "je probleem". 

Bij de auto van mama gekomen, steek je 2 duimen op. 

En dan realiseer ik me weer eens, hoe kleine "handreikingen"  weer net even dat steuntje in de rug kunnen zijn!